Anderen of jezelf troosten?

Steun en oplossingen

Wat doe jij als een vriendin troost nodig heeft? Oplossingen aanreiken? Je bent er vast al achter gekomen dat oplossingen aandragen vaak averechts werkt tijdens de uitdagingen in het leven. Onze oplossingen zijn lang niet altijd passend voor iedereen.
Hoe voel jij je als je support zoekt en je vriendin komt met oplossingen die voor haar werken maar niet voor jou?
Misschien voel je je onbegrepen. Als het zo eenvoudig was, had je de oplossing immers zelf wel gevonden.. Misschien voel je je juist niet gesteund omdat je vriendin niet afstemt op jouw verdriet maar je optimistisch wil laten kijken.

Dat oplossingen lang niet altijd effectief zijn weten goede coaches. Daarom werkt een coach vanuit ontvankelijkheid. Vanuit een houding van ‘niet-weten’ van waaruit ze optimaal kunnen afstemmen op jou verhaal. Een coach kan je door open vragen te stellen, zelf stappen laten zetten. De stappen die bij jou passen. Een coach helpt jou vanuit deze ontvankelijke attitude exploreren, zodat je zelf tot inzichten kunt komen.

Coach of buurvrouw?

Maar de rol van een buurvrouw, zus of vriendin is niet de rol van een coach. Dus keren we terug bij de oorspronkelijke vraag.
Wat doe jij als een vriendin steun zoekt? Hoewel we vaak onhandig kunnen zijn op dergelijke momenten, voelt het meest natuurlijke om een arm om haar heen te slaan. Je wilt er zijn voor de ander, zodat ze zich gedragen kan voelen. Je wilt haar het gevoel geven dat ze er niet alleen voor staat. Omarmen helpt hierbij.
Een omarming of knuffel geeft ons het gevoel van ‘holding’ terug. Kinderarts en psycholoog D.W. Winnicott beschreef holding als een bescherming tegen fysiologische en psychische kwetsing. Je kan het waarnemen als het gevoel dat je krijgt bij de geborgenheid van een baby in de baarmoeder, de moeder beschermt en draagt haar kind.

Een tekort aan holding maakt dat we ons vastklampen aan onze persoonlijkheid, aan ons typemechanisme.

-A.H.Almaas

Hoe zorgen we ervoor dat we ons gedragen voelen, dat de holding voldoende aanwezig is?

Hoe kun je jezelf steunen?

Gisteravond trof het me ineens dat de wijze om onszelf te steunen, vrijwel gelijk is aan het helpen van de ander. Wat gebeurt er als we onszelf letterlijk en figuurlijk omarmen? Hoe zou het zijn als we onszelf kunnen troosten en dragen?
Door het omarmen van:

• je situatie
• je gedrag en het gedrag van anderen
• de vaardigheden die je hebt of mist
• je helpende en belemmerende overtuigingen
• je persoonlijkheid en
• jezelf

zie je jezelf in mildheid, in tevredenheid.
Ik hoor je denken: ‘dat is makkelijker gezegd dan gedaan’. Natuurlijk heb je daarin gelijk. Mijn professie is aandachttraining. Aandacht train je door oefening, door het vaak te doen. Dit is vergelijkbaar met spieren trainen in de sportschool. Dat resultaat is ook niet blijvend na één keer fitness, het kost tijd en doorzettingsvermogen. Hoe zou jij kunnen oefenen met jezelf te omarmen? Zo dadelijk kom ik hierop terug.
Ik hoor je ook denken: ‘moet ik dan over alles tevreden zijn? Ook over de nare, vervelende dingen des levens? Nee, het lijkt me niet juist om zaken weg te rationaliseren of te onderdrukken. Dan gaan deze zaken juist om aandacht vragen. Want als je ze negeert luister je niet naar hun waarde.
Omarmen is voor mij niet omdenken. Omarmen kun je zien als aandacht geven aan je gevoel, én tegelijkertijd de waarde achter problemen zien. Bij je gevoel blijven en jezelf de vragen stellen:
“Wat wil dit probleem me vertellen? Wat is de waarde ervan?”.

Waardering en mindfulness

Als we de waarde ontdekken, kunnen we berusten in een nare situatie. Wat wil deze griep me zeggen? Misschien dat het even tijd is om stil te staan en op krachten te komen. Wat wil een ontslag me vertellen? Wellicht dat het tijd is voor nieuwe uitdaging en je meer capaciteiten hebt dan je in je oude functie in kon zetten. Wat vertelt een burn-out me? Misschien dat het goed is om een pas op de plaats te maken, knopen door te hakken en een andere mindset te vormen. Voor antwoorden kunnen we dankbaar zijn, hoe oncomfortabel en pijnlijk de situatie ook is.
Wat ik hier natuurlijk niet bedoel, is dat ik (of een ander) de waarde van jouw stress, leed of probleem kan bepalen. Dat is niet aan mij, dat is niet aan de ander. Dat is puur en alleen aan jouzelf om dit te onderzoeken. Ik kan je wel in je zelfonderzoek steunen vanuit een ontvankelijke attitude. Ik kan vragen aanleveren waardoor jij kan exploreren.

Wanneer we de situatie, de ander en onszelf omarmen, lukt het om mild naar de wereld te kijken. Mildheid is een staat van Zijn die binnen mindfulness vaak aan de orde is. Dat is niet voor niets. Immers, als we vanuit een ontvankelijke houding

• kijken
• luisteren
• ruiken
• proeven en
• voelen

ervaren we meer in het moment. Dan merken we hoe waardevol de kleine dingen zijn.

Geluk zit in kleine dingen

We kunnen beter ontspannen in de pittige uitdaging van een situatie en ons gedragen voelen. Hoe?

• Door je letterlijk te omarmen, je lichaam te voelen. Vriendelijk te zijn voor je voertuig in dit leven. Leg je hand op de plek waar je pijn voelt en verwarm het met al je aandacht.
• Door je figuurlijk te omarmen, een mindset te creëren waarin je naast de pijn, de waarde van de uitdaging ziet, hoort en voelt.

Mijn thema voor dit jaar is ‘omarming’ van alles wat er is in het moment: concreet aan de slag met de elementen uit dit blog.
Ik lees graag jouw ervaring met omarmen. Door dit te delen steun je anderen en groeien we samen.

Deel je verhaal in het commentaarveld hieronder om anderen te inspireren!
Om mijn dankbaarheid voor je input te tonen, stuur ik jou het E-book:

‘van zelfafwijzing naar zelfwaardering in 4 stappen’

Zo brengen we samen meer begrip en compassie in onze wereld.

Bedankt voor je aandacht!
Op jouw groei!