Over eigenheid en jezelf durven zijn
Waarom draag jij hoge hakken?
Soms krijg ik de vraag: “Waarom draag jij hoge hakken? Je bent toch al lang?”. Over dit soort vragen verwonder ik me altijd, dan weet ik niet goed wat een passende reactie is.
Illusie en werkelijkheid?
Maar de laatste jaren realiseer ik me dat de vraag zou kunnen voortkomen uit de visie dat we anders moeten lijken dan we werkelijk zijn. Ik moet blijkbaar korter lijken, dus ‘mag’ ik geen hakken dragen. Iemand die kleiner is ‘moet’ blijkbaar langer lijken en dus juist wel hakken dragen?
Net als een kleine kamer die je een lichte kleur moet geven omdat het dan groter lijkt. Alsof een kleine kamer niet goed genoeg is. Zo maken we in feite een illusie van de werkelijkheid.
Wat brengt dat ons? Dat iets anders lijkt dan het werkelijk is? Misschien brengt het mensen houvast om te denken te weten hoe het hoort. Wellicht praten mensen over ‘jij en ik’, of over ‘fout en goed’ zodat ze een kader kunnen scheppen. Een kader dat duidelijkheid lijkt te geven en een verschil maakt tussen mensen. Zou het zo kunnen zijn dat het houvast en die duidelijkheid een schijnzekerheid, een schijnveiligheid weergeven? Voor mijn gevoel brengt dit mechanisme van onderscheid maken juist niet meer compassie in de wereld.
Integendeel, het onderscheid tussen mensen geeft ons schaamte, verdriet en pijn. Het houdt ons weg van de eenheid die we werkelijk zijn. De eenheid die we kunnen ervaren en voelen wanneer we realiseren dat we allen het gevoel wel kennen van niet gezien of gehoord worden in onze eigenheid. De eenheid die we voelen als we een baby in de ogen kijken of de sterrenhemel bewonderen. Je zou kunnen zeggen dat de eenheid werkelijkheid is en het onderscheid de illusie.
En dan nog: op wie moeten we dan lijken? Blijkbaar is er een norm wat vooral wel en vooral niet mag. De norm dat je niet onder en niet boven het maaiveld uit mag steken (in het geval van de hoge hakken letterlijk 😉 )
Het maaiveld is de norm? En wie bepaald dat? Hoe langer ik erover nadenk, hoe vreemder het concept voelt dat iedereen hetzelfde zou moeten zijn.
Eigenheid of eenheidsworst?
Misschien een naïeve opmerking van mij. Maar is het niet juist de bedoeling dat iedereen bijzonder en uniek is? Dat we elkaar en onszelf waarderen in onze eigenheid? We brengen onze specifieke kwaliteiten in deze wereld omdat wij allen bedoeld zijn zoals we zijn.
We zijn niet bedoeld als een eenheidsworst. We zijn niet bedoeld als illusie, als reproductie van een standaard rolmodel.
We zijn bedoeld zoals we zijn.
De weg terug naar onszelf
Hoe kunnen we terugkeren naar onze unieke, bijzondere staat van zijn? Door te ontdekken wat illusie en wat werkelijkheid is binnen onze persoonlijkheid. De illusie ontsluieren en een dieper vertrouwen krijgen in wie we werkelijk zijn; je diepste wezen ontdekken.
Een mooie start hiervoor is het Type-interview. Achter de link is hier meer informatie over te lezen.
Ik ben nieuwsgierig naar jouw ervaring met eigenheid en illusie.
Waarmee toon jij jouw eigenheid en wordt of werd je door de omgeving niet altijd begrepen en gewaardeerd?
Deel je verhaal in het commentaarveld hieronder om anderen te inspireren!
Om mijn dankbaarheid voor je input te tonen, stuur ik jou het E-book:
‘van zelfafwijzing naar zelfwaardering in 4 stappen’
Zo brengen we samen meer begrip en compassie in onze wereld.
Bedankt voor je aandacht!
Op jouw groei!
Al heel jong word je verteld wat ‘goed’ is en wat ‘verkeerd’ of zelfs ‘slecht’. Wat ‘zo hoort’ en wat ‘niet zo hoort’. Omdat ‘men’ dat vindt. Later kom je erachter (soms al heel jong, soms heb je er een mensenleeftijd voor nodig en bij een enkeling gebeurt het helemaal niet)dat er oneindig veel meer mogelijkheden en keuzes zijn. En dat je daarmee misschien niet alleen heel veel kan maar in sommige gevallen zelfs móet. Om daarmee (eindelijk) trouw te kunnen zijn aan jezelf. Opdat jouw wereld eindelijk klopt met wat je altijd al hebt gevoeld. Zo zonde om een strijd te voeren met jezelf om maar in de buitenwereld te passen. Zelfvertrouwen begint en eindigt met trouw zijn aan jezelf.
Dank voor je fijne woorden Annette. Mijn ervaring is dat het inderdaad enorm helpt om de relativiteit van goed en slecht in te zien. Je kunt zeggen dat dualiteit enkel in ons hoofd bestaat en niet in werkelijkheid.
Mooi hoe je de waarde beschrijft van bij jezelf en bij je eigen gevoel blijven. Mijn hart gaat ervan open merk ik nu.
Inderdaad, als je het zo beschrijft zet je de lezer nog meer aan het denken hierover. Mijn zoon zit nu in de brugklas en op die leeftijd is beïnvloeding heel sterk. Je hoort er niet bij zonder Adidas of Nike. Andere merken zijn not done. Hoezo?? denk ik dan. Dit is niet iets van deze tijd. Ook in mijn jeugd waren die ongeschreven ‘codes’ er. Ik weet dat je op die leeftijd er graag bij hoort. Ik vertel mijn zoon dat het hem juist siert om bij zichzelf te blijven en je niet te laten meesleuren door de gemiddelde norm. Blijkbaar is het in de praktijk makkelijker om mee te gaan. Ik denk dat sterke persoonlijkheden mogelijk minder last hebben van de buitenwereld als ze anders dan de rest doen als ze daar zin in hebben. Juist die mensen vind ik bewonderenswaardig. Wees en blijf jezelf en voor de jeugd: word wie je bent.
Mooi beschreven Angelique. Dank voor je toevoeging. In de puberteit is het inderdaad een enorme uitdaging om bij jezelf te blijven. Voor ons is het als opvoeders van pubers ook bij tijd en wijle een klus.
Belangrijk voor hen én voor ons om te begrijpen wie we werkelijk zijn, zonder het masker van onze persoonlijkheid. Dat is de missie van het Zelfkennislab!